Het verhaal van Pieter en Iris

Mijn dochter, Iris*, heeft een beperking. Hierdoor zijn sommige eenvoudige dingen lastiger voor haar. Eén van de uitdagingen die we hierdoor hadden, was het tandartsbezoek. Ze was als de dood voor de tandarts. Dat wil zeggen: tot die ene dag. Door iets heel eenvoudigs werd haar angst weggenomen.

We hadden een afspraak gemaakt in het ziekenhuis. Iris ging altijd naar een reguliere tandarts, maar lag dan ongemakkelijk en ervaarde zowel angst als pijn. Eerlijk gezegd verwachtte ik ook die dag een hoop moeilijkheden. Ik liep met Iris mee de behandelkamer in en zette me schrap.

De lieve tandarts

De tandarts deed wel meer om ervoor te zorgen dat Iris zich op haar gemak voelde. Er was echter nog niet eerder een tandarts geweest die zoiets simpels had gedaan als deze. We hadden onze eerste lieve tandarts ontmoet: één met geduld, aandacht en vooral inzicht in hoe iemand met iets heel kleins kan worden gerustgesteld. Hoe zeggen ze dat ook alweer… leuker kunnen we het niet maken, wel makkelijker? Deze tandarts maakte het leuker, gemakkelijker en zorgde voor een ontspannen sfeer. Er viel een last van me af.

Een onverwacht gebaar

Op dat moment gebeurde er iets wat ik niet had voorzien. Iris ging in de behandelstoel zitten en de tandarts bood haar een kussen aan omdat ze zo ongemakkelijk zat. Het was zo eenvoudig: een klein, vrolijk kussentje in haar rug. In de gezichtsuitdrukking van mijn dochter zag ik echter iets heel groots gebeuren. Ze lachte naar me. Ze zat in een tandartsstoel en lachte naar me.

Een nieuwe wens

Ik ben daarom heel blij met het initiatief van De Lieve Tandarts. Als we ooit zouden verhuizen, weet ik precies waar ik de volgende lieve tandarts kan vinden. Voor Iris en mij zal er nooit meer een verkrampt moment in de tandartsstoel zijn. Dit wensen wij iedereen toe.

* Wij gebruiken alleen echte namen als hier uitdrukkelijk toestemming voor is gegeven. De namen op deze pagina zijn gefingeerd.